Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι μιλούν για «φυσικά κρασιά», και η Ελλάδα παρασύρεται σε αυτή την τάση. Τα φυσικά κρασιά αποτελούν μια εναλλακτική λύση στη μαζική παραγωγή κρασιού που χρησιμοποιεί επεμβατικές προσεγγίσεις στην αμπελοκαλλιέργεια. Αντίθετα, στη φυσική παραγωγή κρασιού, οι αμπελουργοί προσπαθούν να μην επέμβουν σε καμία πτυχή της διαδικασίας που θα έπρεπε να είναι εντελώς βιολογική: από την καλλιέργεια και τη φροντίδα του εδάφους, μέχρι την οινοποίηση, την ωρίμανση, ακόμη και την εμφιάλωση του κρασί.
Οι παραγωγοί «φυσικών κρασιών» πιστεύουν ότι το αμπέλι, η επιφάνεια, οι ρίζες και το ευρύτερο περιβάλλον του αμπελιού, είναι όλα μέρος μιας ζωντανής ενότητας. Το ίδιο ισχύει και για το πραγματικό κρασί — το κρασί δεν είναι απλώς χημικές ενώσεις αλλά ζωντανό υλικό. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε χημική εισροή ή παρέμβαση σε οποιοδήποτε στάδιο οινοποίησης αλλάζει τη λεπτή και πολύπλοκη ισορροπία των στοιχείων του κρασιού. Αυτή η χημική παρέμβαση από επιλεγμένες ζύμες και βακτήρια, βιταμίνες και θρεπτικά συστατικά, άζωτο, οξέα, τανίνες ή θειώδη, όσο ελάχιστη κι αν είναι, μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στο κρασί.
Σε κάθε περίπτωση, η παραγωγή «φυσικών κρασιών» δεν προορίζεται να είναι μια απίστευτα αυστηρή επιστήμη. Η διαδικασία πρέπει να προσαρμοστεί σύμφωνα με τις μοναδικές ανάγκες του οικοσυστήματος και του terroir όπου κάθε συγκεκριμένη ποικιλία κρασιού βρίσκεται και καλλιεργείται καλύτερα (όπως περιγράφεται στην προστατευόμενη ονομασία προέλευσης ή ΠΟΠ). Επομένως, η δημιουργία «φυσικών κρασιών» δεν μπορεί να ακολουθήσει μια άκαμπτη διαδικασία. τα κρασιά πρέπει να δημιουργούνται από ένα άτομο που επιλέγει συνειδητά να σέβεται όλα τα φυσικά στοιχεία που επιτρέπουν στο κρασί να επιτύχει τα χαρακτηριστικά της ΠΟΠ του.
Δύο αξιοσημείωτοι ηγέτες έχουν αναδειχθεί στον τομέα της οινολογίας λόγω των μεθόδων μη παρέμβασης στην οινοποίηση: ο Max Léglise και ιδιαίτερα ο Jules Chauvet. Στην Ελλάδα, έχουν ήδη γίνει βήματα για να ακολουθήσουμε τα βήματα αυτών των ηγετών. Ορισμένοι Έλληνες αμπελουργοί παράγουν ήδη «φυσικά κρασιά» εφαρμόζοντας είτε βιολογικές είτε βιοδυναμικές μεθόδους στην οινοπαραγωγή τους.
Πολλά από τα αμπέλια που χρησιμοποιούν προέρχονται από σπορόφυτα παλαιών αμπελιών που έχουν ανοσία στη φυλλοξήρα (ένα από τα πιο καταστροφικά παράσιτα του σταφυλιού παγκοσμίως). Τα αμπέλια αυτά δεν είναι μόνο προικισμένα με μοναδικό χαρακτήρα λόγω της ηλικίας τους, αλλά απαιτείται και ελάχιστη οινολογική παρέμβαση, διασφαλίζοντας έτσι την υψηλή ποιότητα του κρασιού. Οι Έλληνες αμπελουργοί έχουν επίσης αρχίσει να συμμετέχουν σε διάφορες εκθέσεις για «φυσικά κρασιά» με μεγάλη επιτυχία. Επιπλέον, γνωστοί Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι του κρασιού έχουν επανειλημμένα επαινέσει αυτά τα φυσικά ελληνικά κρασιά και πολλά εστιατόρια (εκτός άδειας χρήσης) προτείνουν αυτά τα προϊόντα κρασιού στις λίστες κρασιών τους.
